ປະຫວັດສາດຂອງຫົມຫຼື

ການ ຫມາກຕົ້ນ ເປັນພືດຫຍ້າສອງປີທີ່ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງພວກ Allium ໃນຕະກູນ Alliaceae. ຮາກຂອງມັນເປັນຮາກເສັ້ນໃຍ. ລຳຕົ້ນສັ້ນລົງເປັນຮູບແຜ່ນ, ສັ້ນແລະເປັນຮູບສີ່ແຈບ. ໃບມີຮູບສີ່ຫຼ່ຽມກົມໂຫວ, ສູນຍາກາດ, ສ່ວນກ້ວາງທີ່ສຸດຢູ່ດ້ານລຸ່ມແລະຄອຍຫຍໍ້ຂຶ້ນເທິງ, ຍາວໜ້ອຍກ່ວາກ້ານດອກ, ແລະກ້ວາງຫຼາຍກ່ວາ 0.5 ຊັນຕີແມັດ. ຫຸ້ມໃບຫນາແລະຄ້າຍກັບເກືອບ, ປົກຄຸມລຳຕົ້ນສັ້ນຢ່າງໜາແໜ້ນ, ສ້າງເປັນຫົ່ວ. ຫົ່ວມີຫຼາຍສີຄືສີແດງມ່ວງ, ສີດຳໆ, ສີເຫຼື້ອນທອງ, ສີເຫຼື້ອນອ່ອນ, ຫຼືສີຂາວ. ຊ່ວງດອກອອກແລະຕິດໝາກແມ່ນຕັ້ງແຕ່ເດືອນພຶດສະພາຈົນເຖິງເດືອນກໍລະກົດ. ຕັ້ງແຕ່ສະຕະວັດທີ 3 ກ່ອນຍຸກສາກົນ, ຫຼັງຈາກທາງເດີນຜ້າຫມິ່ນໄດ້ເປີດໃນຍຸກຕະວັນຕົກຂອງວົງສານະດິນຕົງ, ຫົ່ວໄດ້ຖືກນຳເຂົ້າມາຈີນຢ່າງຊ້າໆ. ເນື່ອງຈາກມັນເປັນພືດຕ່າງປະເທດ, ມັນຖືກເອີ້ນວ່າ 'ຫົ່ວ'

ມັນເປັນພືກສາດຕະພາບທີ່ມາຈາກພາກຕາເວັນຕກຂອງເອເຊຍ, ໝາກຫົມັກຖືກປູກໃນທົ່ວປະເທດຈີນແລະມີໃນທຸກລະດູ. ການປູກຫົມັກມີປະຫວັດສາດມາຈາກອີຢິບບູຮານ, ແລະຕໍ່ມາມັນໄດ້ຖືກນຳເຂົ້າໄປຍັງພາກພື້ນຕ່າງໆໂດຍຜູ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານແບບສະເປນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນຖືກປູກສ່ວນໃຫຍ່ໃນເຂດອາກາດເຢັນເຊັ່ນ: ອິຕາລີ, ເມັກຊິໂກ, ສະເປນ, ແລະ ສະຫະລັດອາເມລິກາ. ຫົມັກມີຄວາມຕ້ານທານຕໍ່ກັບຄວາມແຫ້ງແລ້ງ, ຂະຫຍາຍພັນໄດ້ດີໃນສະພາບທີ່ຊຸ່ມ, ແລະ ຕ້ອງການດິນທີ່ອຸດົມສົມບູນ. ມັນບໍ່ສາມາດຮັບມືກັບອຸນຫະພູມສູງ, ແສງຕາເວັນແຮງ, ຄວາມແຫ້ງ, ຫຼື ດິນທີ່ບໍ່ດີໄດ້. ຫົມັກເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີໃນຄຸນນະພາບທີ່ດີເລີດ ແລະ ຜົນຜະລິດສູງ, ແລະ ຖືກຂະຫຍາຍພັນຢ່າງກ້ວາງຂວາງຜ່ານໝາກໄມ້. ເນື່ອງຈາກຄວາມງ່າຍໃນການເກັບຮັກສາ ແລະ ສາມາດປູກໃໝ່ໄດ້, ຫົມັກເໝາະສຳລັບສວນຜັກທີ່ເຮືອນ.

ຫົວຜັກເຂີຍຖືກຮູ້ຈັກກັນວ່າເປັນພະຍາບາດີແຫ່ງຜັກໃນຕ່າງປະເທດ, ມີຄຸນຄ່າທາງໂພຊະນາການສູງ. ຫົວຜັກເຂີຍສາມາດໃຊ້ເປັນເຄື່ອງປຸງລົດຊາດໄດ້, ແລະ ຫົວຜັກເຂີຍນ້ອຍ (pearl onions) ມັກຖືກເອົາໄປເຕີມໃນເຄື່ອງດື່ມຊະນິດເຂັ້ມ ຫຼື ໃຊ້ເປັນສ່ວນປະກອບເພີ່ມລົດຊາດ. ກິ່ນເຜັດເປັນເອກະລັກຂອງຫົວຜັກເຂີຍເຊັ່ນ: diacetyl ສາມາດສົ່ງເສີມການເຜົາຜານ. ການກິນຫົວຜັກເຂີຍສາມາດເພີ່ມພະລັງງານ ແລະ ຊ່ວຍບັນເທົາຄວາມເມື່ອຍລ້າ. ແຕ່ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນອາດຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ສະບາຍໃນລະບົບທາງເດີນອາຫານ. ຫົວຜັກເຂີຍອຸດົມໄປດ້ວຍສານອາຫານຕ່າງໆ ແລະ ມີລົດຊາດເຜັດຮ້ອນຍ້ອນມີສານລະເຫີຍຢູ່ພາຍໃນ. ຕາມການແພດສະໄໝໃໝ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຫົວຜັກເຂີຍມີປະໂຫຍດໃນການປ້ອງກັນພະຍາດ, ເພີ່ມຄວາມອຶດຫິວ, ມີຜົນກະທົບຕ້ານເຊື້ອບັກເຕີຣີ, ລົດຄວາມດັນເລືອດ, ແລະ ປ້ອງກັນເສັ້ນເລືອດຕັນ. ພ້ອມທັງເປັນປະໂຫຍດໃນການປິ່ນປົວການຂາດວິຕາມິນ C. ໃນຢາຈີນແບບດັ້ງເດີມ, ຫົວຜັກເຂີຍເຊື່ອວ່າສາມາດຊ່ວຍລະເບີດຄວາມຮ້ອນ, ຂັບເສຼີມ, ລ້າງພິດ, ແລະ ຂ້າພະຍາດທາງເຊື້ອ.

ຫົວຜັກເບືອງມີຕົ້ນກຳເນີດມາຈາກອາຊີກາງ ຫຼື ອາຊີຕາເວັນຕົກ ແລະ ປັດຈຸບັນນີ້ມີຫຼາຍພັນທຸກຳແພ່ຫຼາຍປະເພດທົ່ວໂລກ. ຮູບສະຫຼັກທີ່ຄົ້ນພົບໃນອີຢິບຕ໌ບູຮານ ທີ່ມີອາຍຸຕັ້ງແຕ່ 10 ສະຕະວັດກ່ອນຄຣິດສະການ ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການ o harvesting ຫົວຜັກເບືອງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍແຜ່ຂະຫຍາຍໄປຍັງພື້ນທີ່ອື່ນໃນລະຫວ່າງ Mediterranean. ພວກເຂົາໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປຍັງພື້ນທີ່ຕາເວັນຕົກໃນຍຸກຕາເວັນຕົກຂອງຕົກ (Western Han Dynasty) ເມື່ອ Zhang Qian ໄດ້ເດີນທາງໄປຕາເວັນຕົກ ແລະ ນຳເອົາສາຍພັນຫຼາຍຊະນິດກັບຄືນມາ, ລວມທັງຫົວຜັກເບືອງ. ບັນທຶກສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າໃນເວລານັ້ນພວກເຂົາໄດ້ປູກຫົວຜັກເບືອງຢູ່ໃນພື້ນທີ່ຕາເວັນຕົກແລ້ວ. ຫຼັງຈາກຍຸກການຄົ້ນພົບ (Age of Discovery), ຫົວຜັກເບືອງໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍຈາກເອີຣົບໄປທົ່ວໂລກ. ໃນສະຕະວັດທີ 16, ພວກມັນຖືກນຳເຂົ້າໄປໃນອາເມລິກາເໜືອ. ໃນສະຕະວັດທີ 17, ພວກມັນໄດ້ເຂົ້າເຖິງຍີ່ປຸ່ນ. ໃນສະຕະວັດທີ 18, "Lingnan Zaji" ໄດ້ບັນທຶກວ່າຫົວຜັກເບືອງຖືກນຳເຂົ້າສູ່ເມືອງ Macau ໂດຍຄົນຂາວເອີຣົບ ແລະ ຖືກປູກໃນເຂດກວາງຕຸ້ງ. ຈາກຈຸດນັ້ນ, ພວກມັນເລີ່ມແຜ່ຂະຫຍາຍໄປທົ່ວພາຍໃນປະເທດຈີນ.

ຫົວຜັກເຈີ້ອຍແມ່ນຜັກທີ່ຖືກໃຊ້ຢ່າງກ້ວາງຂວາງໃນໂລກ. ປະຈຸບັນປະເທດຜູ້ຜະລິດຫົວຜັກເຈີ້ອຍສໍາຄັນມີດັ່ງນີ້ ຈີນ, ອິນເດຍ, ອີຢິບ, ສະຫະລັດອາເມລິກາ, ຣັດເຊຍ, ເນເທີແລັນ, ສະເປນ, ສະຫະລາຊະອານາຈັກ, ເຢຍລະມັນ, ໂປແລນ ແລະ ເມັກຊິໂກ. ລະຫວ່າງປະເທດເຫຼົ່ານີ້, ຈີນເປັນປະເທດຜູ້ຜະລິດຫົວຜັກເຈີ້ອຍໃຫຍ່ສຸດໃນໂລກ, ຄິດເປັນປະມານໜຶ່ງໃນສາມຂອງການຜະລິດທົ່ວໂລກ. ໃນຈີນ, ຫົວຜັກເຈີ້ອຍສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຢູ່ພາກເໜືອຕາເວັນອອກ, ພາກເໜືອ ແລະ ພາກເໜືອຕາເວັນຕົກ, ໂດຍທີ່ມີແຂວງຊານຕົງ, ແຂວງເຮີ້ບີ ແລະ ແຂວງເຂດພູເຂົາຈີນເປັນເຂດຜະລິດຕະພັນຫຼັກ.